SONETO A ARNALDO ANTUNES
Meus “poemas” pedem “socorro”
E um “pouco” mais de “atenção”,
Pois “no fundo” sabem que morro
Sem a “alegria” de uma canção.
Eles sabem que, no “juízo final”,
“Quem me olha só” por olhar
Saíra pela “porta principal”
Antes de o “fim do dia” chegar.
Pedem apenas um “grão de amor”
Para existirem e, “seja como for”,
Viverem num “infinito particular”.
E “se assim quiser” o destino,
Este meu “soneto” sem tino
“Nunca mais” irei recitar.