Palabras e Soños (GALEGO)

Na luz do escenario brillaba a actriz,

con ollos que contaban historias sen fin,

sorriso que iluminaba a noite gris,

mientras o poeta, co seu corazón en maratón,

buscaba no verso a razón do seu sentir.

Ela soñaba co amor, coas caricias,

cada palabra súa era un eco de esperanza,

mentres el dubidaba entre as súas premisas,

se era amor ou un simple capricho,

perdido entre sombras e danzas.

As estrelas brillaban na cidade,

e os seus camiños cruzáronse,

unha conexión que traía a calidade,

dun amor que agardaba, tenro e profundo,

aínda que el temía, non sabía se era fecundo.

Ela, con cada actuación, deixaba a súa alma,

neste mundo de luces, soños e paixón,

mentres el, en silencio, buscaba a calma,

unha rima que nunca chegaba,

un verso que falase do seu corazón.

“Quizais non sei amar”, dixo cun suspiro,

“as palabras son miñas, pero non o meu sentir.”

Ela mirou con dor, como un destello,

“Amor non é só un verbo, é un destino,

é a unión de almas, un camiño por seguir.”

Os días pasaban entre risas e ensaios,

ela brillaba, mentres el permanecía oculto,

temía que os seus sentimentos fosen varios,

e que a beleza da vida fose un engano,

unha ilusión que se desvanecería no futuro.

Os seus amigos falaban de amor sincero,

en cada conversación, un eco de dor,

ela loitaba por ese sentimento verdadeiro,

mentres o poeta cría que o seu corazón,

podería estar preso, na sombra do temor.

“Por que non me amas?”, preguntou un día,

os seus ollos brillaban, cheos de angustia,

“Non é que non queira, é que a vida é fría,

e o amor, miña querida, é un labirinto,

un lugar onde a razón e a emoción se confunden.”

Os días tornáronse meses, e o tempo avanzaba,

nese vaivén de sentimentos e anhelos,

ela seguía brillando, pero a alma chagaba,

cansada de esperanzas que nunca chegaban,

e el, co corazón dividido, buscaba os seus modelos.

A noite chegou, e as estrelas brillaron,

unha festa no teatro, chea de vida e cor,

ela danzaba, e os seus soños danzaron,

o poeta, desde lonxe, sentiu o seu clamor,

unha chispa de amor que ardía no interior.

“Quizais é hora de arriscar”, pensou,

mientras o seu corazón latexaba con fervor,

na penumbra da sala, o tempo parou,

e con valentía, achegouse á actriz,

“Quizais o amor é un verso que se escribe con dor.”

Ela sorriu, e os seus ollos brilaron,

“Non temas, querido, que o amor é un regalo,

é un camiño que ambos debemos explorar,

e se é un labirinto, que así sexa,

caminaremos xuntos, co corazón aberto.”

E así naceu un amor entre palabras e soños,

duros como a vida, tenros como o mar,

unha actriz e un poeta, entre risos e acenos,

tecendo un destino, un novo comezo,

onde o amor se converteu en arte de amar.