A Sonata e o Sentido
O piano chamou, sorri nas tuas mãos
Nas teclas eu estava no teu compasso.
O portal do piano nos leva ao abraço
A melodia flui nas teclas o coração.
Olhei a vulnerabilidade e o sustenido
Na agonia da clave caindo nos dedos
E assim nos recapitulamos ao enredo
O beijo da alma, a tríade maior, o sentido.
O olhar pousou nas teclas sorridente
A partitura foi roubada pelo vento
Nas teclas seguimos unidos no alento
As notas marcadas no amor confidente.
O piano nos rouba fora do tempo
Fugimos na busca do noturno que ceva
Se te olho, sei que também me leva
Na sonata da alma em contratempo.