BELEZA EM BRONZE
Passam-se as horas.
Ela permanece ali.
Cabelos ao vento.
Véu a cobrir nudez
Seios belamente formados.
Pose em convite
Muda
(fala com seu corpo)
Ventre aberto
(descoberto).
Ora eu a miro,
Ora, admiro.
E ela fica indiferente
(estática)
- ESTÁTUA –
O vento sopra
(as horas correm)
Eu passo.
E ela
(paralizante)
Se aquece ao Sol.
- BRONZE –
L.L. Caldas Novas, 26/07/2004
POEMA 339 – CADERNO: CESTA DE VIME