ANDORINHAS

            Há um espaço que faz
            as vezes   de  
            papel
            que
            as   estrelas
            elas  são
            o próprio   céu...

            __na bandeja
            infinita...

            ( Há Luz na Vida!...)

             As palavras dançam e mesmas
             soltas
             dão
             as
             Mãos...

             essa ciranda infinita
             são as    estrelas  
             da Vida ...

             Sabem Saber Florir
             a fala
             do céu
             do coração

             Silêncio Todo Palavra
             Mina que a Si Mesma
             Se Lavra
             sabem ( fazer falar ) o Amor !...
             Sabend
             o 
             Ser !...

              Sabem bailar o ar
              e em
              olhar
              __viver!...__

             Sabem o porquê
             de tanto espaço

              Sabem
              caber
              o Infinito


              num traço ___ contínuo
              __como linho tecido!__

              O vento dá...
               seu sopro essas flores sopra
               ( m )...
               __espalhadas__
               unas com ele
               nele
               __e dele __( e )__
               __( com ) Alma

                O ato de as palavras
                __dançarem__ traz de
                volta
                _os sentimentos migrantes..._

                como andorinhas dos caminhos
                nunca distantes
                dos ares circunstantes
                da Alma...

                Que fazem o papel florir
                __assinalando__ o Olho
                                                         /  de Calma!
                Nuvens Brancas no céu !... 


                              ILUSTRAÇÃO

             Andorinhas __ Jsny__"Paint".
      
            

          
             


 

Jorge Sunny
Enviado por Jorge Sunny em 03/09/2011
Reeditado em 03/09/2011
Código do texto: T3198398